Blog Fatma Koşer Kaya: eerste werkdag
Terwijl ik naar mijn werk loop denk ik na over hoe ik aan mijn rol als voorzitter van de LCR invulling wil geven. Hoe wil ik samen met al onze lidorganisaties en partners een stem geven aan al die mensen die voor hun inkomen afhankelijk zijn van de overheid? Mensen die nog steeds niet of onvoldoende worden gehoord en gezien. Mensen, die ook dromen hebben, voor hun kinderen, geliefden, voor zichzelf. Mensen die daarbij extra steun nodig hebben of een zetje in de juiste richting.
Iedereen die in een tijd van heel veel onzekerheid grip wil houden op het leven, maar door de bomen het bos niet meer ziet. Ik heb het over geldgebrek, armoede, kinderen die zonder ontbijt naar school gaan, werkenden die essentiële kosten van onderhoud niet meer kunnen betalen.
We weten dat wetten, regels, beleidsstukken voor de meeste mensen vaak nauwelijks te begrijpen zijn en al helemaal niet voor mensen die al enorm in onzekerheid en stress leven. Mensen die in een onmogelijke situatie zitten, omdat ze simpelweg pech hebben of fouten maken door die onbegrijpelijke regels. Mensen die vaak met instanties en wetgeving te maken krijgen die uitgaan van wat niét mag, geen maatwerk en ruimte bieden. Grip houden op je leven, je bestaanszekerheid veilig stellen, wordt zo wel erg ingewikkeld.
Wegzakken in armoede is dan niet ver weg.
Een aantal jaar geleden concludeerde de ombudsman dat de overheid te hoge verwachtingen heeft van de financiële zelfredzaamheid van mensen. Dat zei ook de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid in het onderzoek ‘Weten is nog geen doen’. Vaardigheden als stressbestendigheid, discipline, alertheid zijn enorm belangrijk. Juist die vaardigheden verliezen mensen als hen iets ernstigs overkomt, terwijl ze die hard nodig hebben om bijvoorbeeld niet in de schulden te raken.
Kunnen we het verbeteren? Ja, door wetten te maken die uitgaan van vertrouwen en niet van wantrouwen. Door niet de enkele valserik als uitgangspunt te nemen in ons beleid, maar wel maatwerk bieden aan al die welwillende mensen die een kans willen en steun in de goede richting nodig hebben.
Door de drempels voor schuldhulpverlening niet torenhoog te maken. Door wet- en regelgeving die met elkaar botst aan te pakken. Door oog te hebben voor nuance en de discussie niet te vertroebelen door ‘boe’ en ‘bah’ te roepen. En vooral door mensen niet als B-burgers te behandelen.
En nooit, nooit door een deken van zieligheid over mensen heen te gooien. Want als iets kleinerend is, dan is het dát wel. Schroom, schaamte, onzekerheid zijn daar het resultaat van, terwijl hen trots, vertrouwen en zelfvertrouwen toekomt, omdat hun doorzettingsvermogen ongekend is ondanks alle papieren valkuilen.
Ik begin nog steviger door te lopen. Mijn handen jeuken om aan het werk te gaan. Ik zal mensen die op ons rekenen de komende jaren met trots dienen!
Fatma Koşer Kaya
Voorzitter LCR
☝️ Dit gaat over mij!Laat wat van je horen!
Jouw stem helpt om aandacht te krijgen. Dus zorg dat iedereen die kan horen.
Ook interessant
Het gaat over mij is een initiatief van Landelijke Cliëntenraad
Hoe vaak denk je niet als er wéér óver jou wordt gepraat: maar waarom vragen ze niet aan mij welke problemen ik tegenkom? Dat doen we nu via #hetgaatovermij. Via verschillende mensen zijn er al onderwerpen aangedragen. Die gebruiken we in campagnes. En dan wel zo dat we écht proberen iets te veranderen: voor jou.